...Spieszmy się...

Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą 
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko to, co nieważne jak krowa się wlecze 
najważniejsze tak prędkie, że nagle się staje
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna 
jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy 
kiedy myślimy o kimś zostając bez niego

      Nie bądź pewny, że czas masz, bo pewność niepewna

      zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście 

      przychodzi jednocześnie jak patos i humor
      jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej
      tak szybko stad odchodzą jak drozd milkną w lipcu 

      jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon 

      żeby widzieć naprawdę zamykają oczy 

      chociaż większym ryzykiem rodzić się nie umierać 

      kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze
a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny
      Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
      i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą 
      i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości 
      czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą

Ks. Jan Twardowski